Σήμερα η μέρα ήταν δύσκολη. Φύγαμε χτες από το Okwori της Αφρικής και κατευθυνόμαστε προς το Abidjan που είναι 2 μέρες ταξίδι. Θα πάρουμε 2 διαφορετικά είδη πετρελαίου αυτή τη φορά και θα πάμε να εκφορτώσουμε στην Αμερική στο Houston.
Η ζέστη εδώ στην Αφρική είναι αφόρητη. Ιδιαιτέρως στο μηχανοστάσιο όπου η θερμοκρασία φτάνει τους 40 βαθμούς. Και 40 είναι γενικά η θερμοκρασία του χώρου. Γιατί όταν δουλεύεις πάνω σε καπάκια μηχανής, σε ηλεκτρομηχανές που λειτουργούν και τα καυσαέρια τους φτάνουν τους 400 βαθμούς, ή προσπαθείς να λύσεις μια αντλία που μεταφέρει πετρέλαιο, το πετρέλαιο θερμαίνεται στους 140 βαθμούς πριν φτάσει στους καυστήρες της μηχανής, ή ακόμη χειρότερα όταν έχεις να κάνεις με γραμμές (σωληνώσεις) στο δίκτυο του ατμού. Να έχει ζέστη και να μην μπορείς να σηκώσεις τα μανίκια σου επειδή θα σε κάψει ο ατμός! Τέτοιες και ακόμη πιο δύσκολες είναι οι δουλειές στα βαπόρια για τους μηχανικούς. Ζέστη, κούραση, και Άγιος ο Θεός! Δεν έχει καθημερινές και σαββατοκύριακα στα βαπόρια, ούτε αργίες Χριστούγεννα και Πάσχα! Αν είσαι στο λιμάνι φορτώνεις ή ξεφορτώνεις. τέρμα. Ούτε κανονίζεις πότε θα δουλέψεις και πότε θα ξεκουραστείς. Αν χαλάσει κάτι και ηχήσει το alarm στην καμπίνα του Α/Φ τότε τρεχάτε ποδαράκια μου. Ιδιαιτέρως αν είναι κάτι σοβαρό σηκώνει όλο τον κόσμο στο πόδι, ότι ώρα και να είναι, δεν πα να ναι Χριστούγεννα και οι δικοί του όξω να ανταλλάζουν δώρα γύρω από το γιορτινό τραπέζι, δεν πα να ναι 4 το ξημέρωμα, και όλοι να κοιμούνται, αυτός πρέπει να σηκωθεί να τρέξει και να τα βγάλει πέρα μέσα στη ζέστη και τη φασαρία ώστε να δουλεύουν όλα σωστά και το βαπόρι να συνεχίσει να ταξιδεύει με ασφάλεια.
Μου αρέσει η δουλειά μου. Όλα κι όλα! Απλά είναι στιγμές που μετανιώνω που δεν έγινα πλοίαρχος. Όχι πως αυτοί κάθονται αμέριμνοι και περνάν οι ώρες και οι μήνες αγναντεύοντας τα κύματα. Ίσα-ίσα! Τα δαμάζουν, και είναι σε ετοιμότητα ανά πάσα στιγμή να κάνουν μανούβρες κόντρα στον καιρό, ώστε το βαπόρι να ταξιδεύει με ασφάλεια. Μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά αν σκεφτείς τις ανθρώπινες ζωές που «κουβαλάν» και το φορτίο με αμύθητο κόστος τα πράγματα γίνονται πολύ πιο σοβαρά. Έχουνε και αυτοί τα τρεχάματά τους. Εγώ τους ζηλεύω ώρες- ώρες γιατί δεν στάζουν από τον ιδρώτα όπως εμένα στον πρωινό τον καφέ. Ούτε βρίσκονται σε κατάσταση αφυδάτωσης μόλις τελειώνουν την βάρδια τους. Έχουν άλλες έννοιες αυτοί.
Καθένας τραβάει το ζόρι του λοιπόν. Όχι μόνο με τις έννοιες που έχουν εδώ μέσα. Αλλά ακόμη περισσότερο με τις έννοιες που έχουν από έξω. Την γυναίκα στο σπίτι που είναι έγκυος και θα γεννήσει από μέρα σε μέρα , την οικογένεια και το άρρωστο παιδί, που ζητάει τον πατέρα του στο τηλέφωνο και τον ρωτάει πότε θα γυρίσει, την κοπελιά που σου κάνει νάζια και σου λέει ότι βαρέθηκε να περιμένει και θα βρει άλλον αν δεν γυρίσεις. Υπάρχουν και τα άσχημα, όπως το τηλέφωνο που χτυπάει ή το τηλεγράφημα που φτάνει στο βαπόρι και ενημερώνει για έναν θάνατο. Που σε φτάνει σε σημείο να καταριέσαι για την δουλειά που διάλεξες και δεν μπόρεσες να βρίσκεσαι ούτε καν στην κηδεία αγαπημένων σου προσώπων.
Θέλει κουράγιο και δύναμη η θάλασσα. Δεν είναι παιχνίδι. Έχει τις χαρές της έχει και τις λύπες της. Σας αφήνω τώρα ταξιδεύοντας κοντά στις ακτές τις Αφρικής. Τα ξαναλέμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου