31/12/2008
Φτάνουμε στη Γαλλία στο FOS, παραμονή πρωτοχρωνιάς και εμείς θα έχουμε εκφόρτωση. Όμως, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά για μένα αυτή τη φορά. Είναι η τεέυταία μου βραδιά στο πλοίο. Αύριο πουρνό πουρνό, θα σηκωθώ και θα επιστρέψω σπίτι μου, στους δικούς μου.
Φτάνωντας, ξεκίνησε η διαδικασία εκφόρτωσης. Έκατσα να βοηθήσω τον τρίτο της βάρδιας , αλλάξαμε και όλα τα εξαεριστικά της Κύριας Μηχανής επειδή έχανε ένα στο ταξίδι μαζί με τον Δεύτερο και με έστειλαν για ύπνο. Αυτό ήταν. Το ταξίδι τελείωνε κάπου εκεί και γω ενώ είχα μαζέψει ήδη όλα τα υπάρχοντα μου από την καμπίνα μου συζητούσα με τον ηλεκτρολόγο τον Horia περί ανέμων και υδάτων. Μου έδινε συμβουλες για το επάγγελμα και γενικά για τον έξω κόσμο, ανταλλαξαμε και email και χαραιτηθήκαμε με την κρυφή επιθυμία να ξανασυναντηθούμε σε κάποιο βαπόρι.
Ξάπλωσα και προσπάθησα να κοιμηθώ, όταν πέρασε 00:00 η ώρα και χτύπησε η πόρτα.
Ο ηλεκτρολόγος μαζί με τον τρίτο που μόλις τελείωσε την βάρδια του πάνω στην αλλαγή του χρόνου.
Μια αγκαλιά και οι τρεις, ευχές για καλές θάλασσες στα ταξίδια μας, και πάνω απόλα υγεία, και έφυγαν ένας ένας στις καμπίνες τους για να ξεκουραστούν πριν την επόμενη βάρδια.
Δεν περνάνε κάτι τέτοια βράδια έυκολα, και εγώ δεν μπορούσα με τίποτα να κοιμηθώ.
Έφτασε το πρωί, σηκώθηκα επειδή τζάμπα προσπαθούσα να κοιμηθώ τόσες ώρες, πήγα μέχρι την ρεσπέντζα, έφτιαξα έναν καφέ, πήρα και την βαλίτσα μου και έκατσα να κάνω παρέα στον γραμματικό μέχρι να έρθει το ταξί που θα με πήγαινε στο αεροδρόμιο. 07:00 το πρωί, οι ναύτες έξω στην βάρδια, ο γραμματικός άυπνος παρακολουθούσε τις αντλίες εκφόρτωσης, και ο τρίτος κάτω πάλευε να κρατήσει τις πιέσεις των καζανιών σταθερές. Φτάνει το ταξί.... Χαιρετώ για τελευταία φορά όποιον βρίσκω μπροστά μου, κατεβάινω από τον κάγκουε και μπαίνω στο ταξί. Τα συναισθήματα τόσα πολλά καθώς απομακρυνόμαστε από το θεριό και ο ήλιος ανατέλει ξοπίσω του. Τα σύνεφα έχουν πάρει μια χρυσαφιά απόχρωση, και γω προσπαθώ να συνηθίσω στην ιδέα πως γυρνάω σπίτι. Δεν το εχω συνηδητοποιήσει ακόμη! Σε λίγο, πηγαινοέρχομαι στο αεροδρόμιο περιμένοντας την πτήση μου. Και σε μερικές ακόμη ώρες φτάνω στο αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ όπου με περιμένουν 2 φίλοι.
Ωραίο πράγμα να έχεις κάποιον να σε περιμένει...σε βάζει πιο σύντομα στους δικούς σου παλιούς γνώριμους ρυθμούς. Φτάνουμε στο σπίτι και οι δικοί μου χαίρονται σαν μικρά παιδιά. Γύρισε το παλικάρι τους που τόσο καιρό μόνο στο τηλέφωνο άκουγαν με τη χρονοκαθυστέρηση....
Προσπαθείς να συνέλθεις και να ξαναποκτήσεις τους δικούς σου ρυθμούς, χαλαρώνεις μετά από καιρό και βρίσκεσαι στη στεριά. Περίεργη αίσθηση μερικές φορές....
Φορτίζεις και πάλι τις μπαταρίες σου, δίπλα σε δικούς σου ανθρώπους και προετοιμάζεσαι για καινούργια μέρη, εκεί μακριά, που θα σε ταξιδέψει και πάλι η γαλανή.......
Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009
2 Νοεμβρίου 2008 00:24
2 Νοεμβρίου 2008 00:24
Μόλις ξάπλωσα. Γυρίσαμε πριν λίγο από έξω. Βρισκόμαστε στο Batumi της Γεωργίας.
Πάντα επεισοδιακές οι εξόδοι μας σε όποιο μέρος και αν πάμε. Αξέχαστες. Δρόμοι μέσα στις λάσπες, βλέμματα καχύποπτα, σκοτείνα μέρη που σίγουρα δεν θυμίζουν την πόλη μου. Τα ήπιαμε σε ένα μπαρ ενός μικρού ξενοδοχείου, χαμηλοτάβανου, που δεν είχε ούτε coca cola για να συνοδέψει το bacardi, το οποίο ήταν χειρότερο και από βενζίνη. Bacardi με χυμό ανανά, δεν μου κανέ και δοκίμασα και με χυμό πορτοκάλι. Ακόμη θυμάμαι τον πονοκέφαλο που είχα καθώς επιστρεφαμε. Γνωρίσαμε κόσμο, γελάσαμε, ήπιαμε, βγήκαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες. Και στο τέλος της βραδιάς, επιστροφή στο λιμάνι και στο πλοίο. Με μια διάθεση διαφορετική, με γεμάτες τις μπαταρίες.
Επόμενη ημέρα και πάλι έξω, στο ίδιο μέρος με διαφορετική παρέα. Πρώτη μέρα βγήκα με τον Α΄ και την δεύτερη με τον Β΄. Η πρώτη νύχτα επεισοδιακή λόγω των ποτών που ήταν μπόμπες. Τι μπόμπες δηλαδή χειρομβοβίδες σκέτες! Η δεύτερη βραδιά κύλησε ακόμη πιό όμορφα με την ίδια παρέα μα αυτή τη φορά με μπύρες. (σίγουρα πράγματα!) Επιστροφή στο λιμάνι γύρω στις 00:00 μιας και θα μας περίμενε η "λάντζα" για να μας πάει στο πλοίο. Αργήσαμε λίγο επειδή ξεχαστήκαμε. Τρέξαμε μην τυχών και μας παρατήσουν. Ακόμη πιο φορτωμένες οι μπαταρίες αυτή τη φορά και γεμάτο το μυαλό με εικόνες, τοπία, στιγμές, για να χουμε να θυμόμαστε και να διηγιόμαστε μεταξύ μας. Αρχηγόπουλα.
Τα πειράγματα έδειναν και πέρναν με το υπόλοιπο πλήρωμα μετά την επιστροφή....
Αφιερωμένη στον Μαστροκώστα
Μόλις ξάπλωσα. Γυρίσαμε πριν λίγο από έξω. Βρισκόμαστε στο Batumi της Γεωργίας.
Πάντα επεισοδιακές οι εξόδοι μας σε όποιο μέρος και αν πάμε. Αξέχαστες. Δρόμοι μέσα στις λάσπες, βλέμματα καχύποπτα, σκοτείνα μέρη που σίγουρα δεν θυμίζουν την πόλη μου. Τα ήπιαμε σε ένα μπαρ ενός μικρού ξενοδοχείου, χαμηλοτάβανου, που δεν είχε ούτε coca cola για να συνοδέψει το bacardi, το οποίο ήταν χειρότερο και από βενζίνη. Bacardi με χυμό ανανά, δεν μου κανέ και δοκίμασα και με χυμό πορτοκάλι. Ακόμη θυμάμαι τον πονοκέφαλο που είχα καθώς επιστρεφαμε. Γνωρίσαμε κόσμο, γελάσαμε, ήπιαμε, βγήκαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες. Και στο τέλος της βραδιάς, επιστροφή στο λιμάνι και στο πλοίο. Με μια διάθεση διαφορετική, με γεμάτες τις μπαταρίες.
Επόμενη ημέρα και πάλι έξω, στο ίδιο μέρος με διαφορετική παρέα. Πρώτη μέρα βγήκα με τον Α΄ και την δεύτερη με τον Β΄. Η πρώτη νύχτα επεισοδιακή λόγω των ποτών που ήταν μπόμπες. Τι μπόμπες δηλαδή χειρομβοβίδες σκέτες! Η δεύτερη βραδιά κύλησε ακόμη πιό όμορφα με την ίδια παρέα μα αυτή τη φορά με μπύρες. (σίγουρα πράγματα!) Επιστροφή στο λιμάνι γύρω στις 00:00 μιας και θα μας περίμενε η "λάντζα" για να μας πάει στο πλοίο. Αργήσαμε λίγο επειδή ξεχαστήκαμε. Τρέξαμε μην τυχών και μας παρατήσουν. Ακόμη πιο φορτωμένες οι μπαταρίες αυτή τη φορά και γεμάτο το μυαλό με εικόνες, τοπία, στιγμές, για να χουμε να θυμόμαστε και να διηγιόμαστε μεταξύ μας. Αρχηγόπουλα.
Τα πειράγματα έδειναν και πέρναν με το υπόλοιπο πλήρωμα μετά την επιστροφή....
Αφιερωμένη στον Μαστροκώστα
Ημερολόγιο Ενός Ναυτικού (κάπου στα μέσα Οκτωβρίου 2008)
Μέσα Οκτώβρη και βρισκόμαστε κάπου στην Ιταλία.
" ... Τελικά υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να κάνεις 6ωρίες..... Να μην κανεις!!! "
Τι εννοώ? Πολύ απλά να μην κάνεις βάρδια και να το παίρνεις σερί! Ενώ οι τρίτοι άρχιζαν τις βάρδιες με την άφιξη έγω επειδή σαν δόκιμος έγραφα το ημερολόγιο μηχανής αναγκαστικά είχα την 6-12 άρα και την 18-00. Τα πράγματα γίναν λίγο διαφορετικά όμως....
Ο εκνευριστικός θόρυβος του τηλεφώνου ακούγεται μέσα στη νύχτα και το πρώτο πράγμα που ασυναίσθητα κάνω είναι να ρίξω μια ματιά στο ρολόι πριν απαντήσω. "01:30...ωραία....σκέφτομαι....φτάσαμε..."
St/by , και δεύτερη ηλεκτρομηχανή μπροστά, έτοιμο το καζάνι για να μας δίνει τον πολύτιμο ατμό του, τώρα που δεν θα δουλεύει πια η μηχανή.
Έμεινα εκεί μέχρι τις 6 το πρωί και συνέχισα παρεά με τον άλλο τρίτο την βάρδια έως τις 12 το μεσημέρι, όπου δεν έφυγα για ύπνο αλλά έμεινα να παραλάβω το bunker (παραλαβή καυσίμου για την κίνηση του πλοίου) μαζί με τον δεύτερο. Αφού τελείωσαμε γύρω στις 14:30 το μεσημέρι και πέρασαν πάνω από 12 ώρες που είμαι ξύπνιος κοντεύοντας 15:00 κάνω ένα ζεστό ντουζ και την πέφτω γρήγορα για να προλάβω να κοιμηθώ όσο περισσοτερο γίνεται!
Από τις 15:00 το τηλέφωνο άργησε να χτυπήσει.... πήγε 19:30 μέχρι να ακούσω το κουδούνισμα του!
Βάρδια μέχρι τις 00:00.... (Αρχηγόπουλο δηλαδή!) Άρε μάστορα!
Έπεσε και πρόταση από άλλο δόκιμο για να βγούμε έξω στις 6 παρά 20 αλλά εγώ είχα βάρδια αμέσως μετά και έπειτα έπρεπε να κοιμηθώ και λίγο...
Ένας χαμός κάθε φορά που βρισκόμαστε σε λιμάνι. Η εκφόρτωση μέχρι αύριο το πρωί θα έχει τελειώσει, μετά πάλι st/by μέχρι να ανοιχτούμε και να δώσει ο καπετάνιος το Full Away! Άρα 17:00 αν όλα πάνε καλά θα σχολάσουμε κιόλας. Και έτσι και έγινε. Άντε όχι ακριβώς 17:00, και μισή έστω! Μπανάκι, καφεδάκι και παρέα με τον Μήτσο που διηγείται πως πέρασε έξω....
" ... Τελικά υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να κάνεις 6ωρίες..... Να μην κανεις!!! "
Τι εννοώ? Πολύ απλά να μην κάνεις βάρδια και να το παίρνεις σερί! Ενώ οι τρίτοι άρχιζαν τις βάρδιες με την άφιξη έγω επειδή σαν δόκιμος έγραφα το ημερολόγιο μηχανής αναγκαστικά είχα την 6-12 άρα και την 18-00. Τα πράγματα γίναν λίγο διαφορετικά όμως....
Ο εκνευριστικός θόρυβος του τηλεφώνου ακούγεται μέσα στη νύχτα και το πρώτο πράγμα που ασυναίσθητα κάνω είναι να ρίξω μια ματιά στο ρολόι πριν απαντήσω. "01:30...ωραία....σκέφτομαι....φτάσαμε..."
St/by , και δεύτερη ηλεκτρομηχανή μπροστά, έτοιμο το καζάνι για να μας δίνει τον πολύτιμο ατμό του, τώρα που δεν θα δουλεύει πια η μηχανή.
Έμεινα εκεί μέχρι τις 6 το πρωί και συνέχισα παρεά με τον άλλο τρίτο την βάρδια έως τις 12 το μεσημέρι, όπου δεν έφυγα για ύπνο αλλά έμεινα να παραλάβω το bunker (παραλαβή καυσίμου για την κίνηση του πλοίου) μαζί με τον δεύτερο. Αφού τελείωσαμε γύρω στις 14:30 το μεσημέρι και πέρασαν πάνω από 12 ώρες που είμαι ξύπνιος κοντεύοντας 15:00 κάνω ένα ζεστό ντουζ και την πέφτω γρήγορα για να προλάβω να κοιμηθώ όσο περισσοτερο γίνεται!
Από τις 15:00 το τηλέφωνο άργησε να χτυπήσει.... πήγε 19:30 μέχρι να ακούσω το κουδούνισμα του!
Βάρδια μέχρι τις 00:00.... (Αρχηγόπουλο δηλαδή!) Άρε μάστορα!
Έπεσε και πρόταση από άλλο δόκιμο για να βγούμε έξω στις 6 παρά 20 αλλά εγώ είχα βάρδια αμέσως μετά και έπειτα έπρεπε να κοιμηθώ και λίγο...
Ένας χαμός κάθε φορά που βρισκόμαστε σε λιμάνι. Η εκφόρτωση μέχρι αύριο το πρωί θα έχει τελειώσει, μετά πάλι st/by μέχρι να ανοιχτούμε και να δώσει ο καπετάνιος το Full Away! Άρα 17:00 αν όλα πάνε καλά θα σχολάσουμε κιόλας. Και έτσι και έγινε. Άντε όχι ακριβώς 17:00, και μισή έστω! Μπανάκι, καφεδάκι και παρέα με τον Μήτσο που διηγείται πως πέρασε έξω....
Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009
Από το ημερολόγιο ενός ναυτικού (Ιστορία 2)
Ήταν ανήμερα Χριστουγέννων!
-Κώστα θα παμε για τηλέφωνο; Με ρώτησε ο Παναγιώτης ο δεύτερος καθώς έβγαινε από το μηχανοστάσιο τελειώνοντας την 4-8.
-Παναγιώτη αφού ξέρεις.... ότι δεν έχω να πάρω κανέναν τηλέφωνο, του απάντησα. Αλλά θα έρθω για παρέα, να ρίξω κι ένα γράμμα για την μάνα μου.
Ήμασταν Mauritius, ένα νησί του Ινδικού ωκεανού, τροπικό με πολύ ωραίες παράλιες, που τελευταία έχει γίνει προορισμός για διακοπές πολλών Ευρωπαίων.
Τηλέφωνο τότε παίρναμε από τα post office των διαφόρων λιμανιών, και εκεί δίναμε και τα γράμματα. Γι ΄αυτό όποιος από το πλήρωμα πήγαινε πρώτος, ενημέρωνε του υπόλοιπους για το που είναι, πόσα παίρνει το ταξί, πόση ώρα είναι η διαδρομή και ποσά δολάρια κοστίζει το τηλεφώνημα το λεπτό.
Συνάντησα τον Παναγιώτη μετά από κάνα εικοσάλεπτο στο ντοκο, βρήκαμε ένα ταξί, ο θεός να το έκανε ταξί, διότι ήταν μια σακαράκα του 60, και μετά από τα απαραίτητα παζάρια ξεκινήσαμε την πορεία μας για το post office κάτω από καταρρακτώδη βροχή. Το post office ήταν τρία τέταρτα δρόμος με αυτοκίνητο, διότι ήταν έξω από την πόλη μέσα σε μια μικρή ζούγκλα.
Μετά από μισή ώρα διαδρομής περίπου, και καθώς περνούσαμε από έναν χωματόδρομο, πέφτουμε σε μια λακκούβα που δεν φαινόταν από τα νερά, και σπάει το αριστερό ψαλίδι. Κατεβήκαμε βρίζοντας που παραλίγο να είχαμε γίνει μακαρίτες, αλλά και ανακουφισμένοι που τελικά δεν πάθαμε ούτε γρατσουνιά. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να προχωρήσουμε με τα πόδια μέσα στη λάσπες και κάτω από αυτήν την βροχή που σταματημό δεν είχε.
Ο Παναγιώτης ήταν πρόσχαρος άνθρωπος, πάντα με το καλαμπούρι και το γέλιο. Έτσι και σε αυτήν την φάση το γέλιο πήγαινε σύννεφο που είχαμε γίνει μούσκεμα και γεμάτοι λάσπες. Ευτυχώς για μας μετά από κάμποση ώρα πέρασαν δυο μάγειροι με άλλο ταξί και πήραν και μας.
Με το που φθάσαμε και είδαμε τον κόσμο που περίμενε για να τηλεφωνήσει, μας κόπηκε κάθε διάθεση για γέλιο και αστεία. Γύρω στα σαράντα άτομα διάφορων εθνικοτήτων, σχημάτιζαν μια ουρά που έφθανε μέχρι έξω, και περίμεναν για να εξυπηρετηθούν από δυο θαλάμους.
- Κώστα εγώ δεν μπορώ να φύγω διότι πρέπει να μιλήσω με την Χριστίνα, γιορτάζει κιόλας! Στο Durban περνούμε πετρέλαια και δεν θα μπορέσω να βγω. Εσύ αν θέλεις κοπάνα την.
- Ρε Παναγιώτη, τόση βροχή φάγαμε .Μαζί ήρθαμε και μαζί θα φύγουμε, το απάντησα κοφτά χωρίς να του αφήσω περιθώρια να επιμείνει.
Μετά από τρεις ώρες αναμονής, ο Παναγιώτης μπήκε σε έναν απ τους δυο θαλάμους. Στο τζάμι υπήρχε κακογραμμένα με μαρκαδόρο ο αριθμός 2.
Μέσα στον θάλαμο υπήρχε ένα λευκό τηλέφωνο χωρίς καντράν. Σήκωνες το ακουστικό, μιλούσες με μια κοπέλα, της έδινες τον αριθμό που ήθελες να καλέσεις και περίμενες για να συνδεθείς. Σε αυτό το σημείο της αναμονής, η καρδιά κτυπούσε με τριακόσιους παλμούς το λεπτό.
Μόλις τρία λεπτά αργότερα από την ώρα που είχε μπει, ο Παναγιώτης βγήκε από το θάλαμο.
- Παμε να φύγουμε ρε Κώστα, μου είπε με φωνή που ίσα ίσα ακούστηκε.
Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά δε ρώτησα τίποτα. Βγήκαμε έξω, βρήκαμε ένα ταξί και χωρίς καμία κουβέντα φύγαμε για το βαπόρι. Στην διαδρομή δεν ανταλλάξαμε λέξη, τον έβλεπα να κοιτάει στο πουθενά μέσα από το παράθυρο και να αναστενάζει. Μόλις φτάσαμε, πληρώσαμε τον ταξιτζή, μπήκαμε στο πλοίο και πέσαμε πάνω στον Πρώτο.
- Που στο διάολο έχετε παει όλοι σήμερα, άρχισε να φωνάζει κατακόκκινος απ΄ τα νεύρα του. Δέκα ώρες ψάχνω τον Πρωτοδευτερο, τον υδραυλικό .....κανένας πουθενά ! Βαρέσαμε διάλυση! Βαλε μια φόρμα και κατέβα κάτω, γιατί έσπασε μια σωλήνα στις ηλεκτρομηχανές, είπε, και μας προσπέρασε προχωρώντας προς την καμπίνα του, συνεχίζοντας τα καντήλια, και σκουπίζοντας τα χέρια του με ένα στουπί!
- Ο Παναγιώτης δεν είπε κουβέντα, με κοίταξε με μια μάτια που έβγαζε σπίθες, προχώρησε δυο πόρτες πιο πέρα που ήταν η καμπίνα του, άνοιξε την πόρτα και είπε : - Κωστή σε ευχαριστώ που περίμενες διότι αν δεν ήσουν εσύ, δεν ξέρω αν θα έπαιρνα ταξί η ελέφαντα για να γυρίσω!
- Έλα ρε σιγά ... αλλά είσαι καλά, γιατί σε βλέπω χάλια, τι έγινε ;
- Ρε ‘συ δεν ήταν η Χριστίνα σπίτι! μου είπε και η φωνή του έσπασε, καθώς έπιανε μια μπλε φόρμα από την κρεμάστρα να την φορέσει, για να κατεβεί στο μηχανοστάσιο.
Στο Durban με χίλια ζόρια μπόρεσε να βγει και να πάρει τηλέφωνο.
- Καλά Παναγιώτη, ένα τηλέφωνο δεν μπόρεσες να με πάρεις, να μου πεις ένα χρόνια πολλά τα Χριστούγεννα; ήταν οι πρώτες λέξεις της Χριστίνας γεμάτες πίκρα και παράπονο .
- Σε πήρα, σε πήρα ρε Χριστίνα, αλλά δεν απαντούσε κανείς ! που ήσουν; είπε.. προσπαθώντας να μαλακώσει την φωνή του, αλλά και να μην ξηλώσει το τηλέφωνο .
- Δυο λεπτά πετάχτηκα μέχρι την πλατεία να δοκιμάσει ο Νίκος το ποδήλατο που του αγόρασε ο πατέρας μου, Παναγιώτη, εκείνη την ώρα πήρες; Που να το ξέρω, και ξέσπασε σε λυγμούς .
Τον Παναγιώτη τον συνάντησα το βράδυ στην καμπίνα του μετά την βάρδια του. Η πόρτα ανοικτή, ένα μπουκάλι ουίσκι στο γραφείο του και ένα μονοφωνικό μαγνητόφωνο που κουβαλούσε στα μπάρκα, να παίζει Διονυσίου .
- Κωνσταντίνε, αυτό είναι το τελευταίο μου μπάρκο. Δεν μπορώ άλλο αυτήν την κατάσταση , μου είπε, χωρίς να μπορέσω να καταλάβω αν χαιρόταν η αν λυπόταν για την απόφαση του .
Πριν μερικά χρόνια, ερχόμενος από το εξωτερικό, μπαίνω σε ένα ταξί στο αεροδρόμιο, και κάθομαι στο πίσω καθισμα.
- Νέο Φάληρο, του λεω προσπαθώντας να ενεργοποιήσω το κινητό μου !
- Ρε Κώστα! μου λεει ο οδηγός .
Ήταν ο φίλος μου ο Παναγιώτης, ο δεύτερος μηχανικός. Πράγματι ήταν τότε το τελευταίο του μπάρκο. Βγήκε αγόρασε μισό ταξί και έγινε στεριανός .
- Οικογένεια και βαπόρια μου είπε, είναι δύσκολος συνδυασμός. Και εγώ δεν το άντεξα !
πηγή: http://triiris.blogspot.com - http://nautilia.gr/
-Κώστα θα παμε για τηλέφωνο; Με ρώτησε ο Παναγιώτης ο δεύτερος καθώς έβγαινε από το μηχανοστάσιο τελειώνοντας την 4-8.
-Παναγιώτη αφού ξέρεις.... ότι δεν έχω να πάρω κανέναν τηλέφωνο, του απάντησα. Αλλά θα έρθω για παρέα, να ρίξω κι ένα γράμμα για την μάνα μου.
Ήμασταν Mauritius, ένα νησί του Ινδικού ωκεανού, τροπικό με πολύ ωραίες παράλιες, που τελευταία έχει γίνει προορισμός για διακοπές πολλών Ευρωπαίων.
Τηλέφωνο τότε παίρναμε από τα post office των διαφόρων λιμανιών, και εκεί δίναμε και τα γράμματα. Γι ΄αυτό όποιος από το πλήρωμα πήγαινε πρώτος, ενημέρωνε του υπόλοιπους για το που είναι, πόσα παίρνει το ταξί, πόση ώρα είναι η διαδρομή και ποσά δολάρια κοστίζει το τηλεφώνημα το λεπτό.
Συνάντησα τον Παναγιώτη μετά από κάνα εικοσάλεπτο στο ντοκο, βρήκαμε ένα ταξί, ο θεός να το έκανε ταξί, διότι ήταν μια σακαράκα του 60, και μετά από τα απαραίτητα παζάρια ξεκινήσαμε την πορεία μας για το post office κάτω από καταρρακτώδη βροχή. Το post office ήταν τρία τέταρτα δρόμος με αυτοκίνητο, διότι ήταν έξω από την πόλη μέσα σε μια μικρή ζούγκλα.
Μετά από μισή ώρα διαδρομής περίπου, και καθώς περνούσαμε από έναν χωματόδρομο, πέφτουμε σε μια λακκούβα που δεν φαινόταν από τα νερά, και σπάει το αριστερό ψαλίδι. Κατεβήκαμε βρίζοντας που παραλίγο να είχαμε γίνει μακαρίτες, αλλά και ανακουφισμένοι που τελικά δεν πάθαμε ούτε γρατσουνιά. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να προχωρήσουμε με τα πόδια μέσα στη λάσπες και κάτω από αυτήν την βροχή που σταματημό δεν είχε.
Ο Παναγιώτης ήταν πρόσχαρος άνθρωπος, πάντα με το καλαμπούρι και το γέλιο. Έτσι και σε αυτήν την φάση το γέλιο πήγαινε σύννεφο που είχαμε γίνει μούσκεμα και γεμάτοι λάσπες. Ευτυχώς για μας μετά από κάμποση ώρα πέρασαν δυο μάγειροι με άλλο ταξί και πήραν και μας.
Με το που φθάσαμε και είδαμε τον κόσμο που περίμενε για να τηλεφωνήσει, μας κόπηκε κάθε διάθεση για γέλιο και αστεία. Γύρω στα σαράντα άτομα διάφορων εθνικοτήτων, σχημάτιζαν μια ουρά που έφθανε μέχρι έξω, και περίμεναν για να εξυπηρετηθούν από δυο θαλάμους.
- Κώστα εγώ δεν μπορώ να φύγω διότι πρέπει να μιλήσω με την Χριστίνα, γιορτάζει κιόλας! Στο Durban περνούμε πετρέλαια και δεν θα μπορέσω να βγω. Εσύ αν θέλεις κοπάνα την.
- Ρε Παναγιώτη, τόση βροχή φάγαμε .Μαζί ήρθαμε και μαζί θα φύγουμε, το απάντησα κοφτά χωρίς να του αφήσω περιθώρια να επιμείνει.
Μετά από τρεις ώρες αναμονής, ο Παναγιώτης μπήκε σε έναν απ τους δυο θαλάμους. Στο τζάμι υπήρχε κακογραμμένα με μαρκαδόρο ο αριθμός 2.
Μέσα στον θάλαμο υπήρχε ένα λευκό τηλέφωνο χωρίς καντράν. Σήκωνες το ακουστικό, μιλούσες με μια κοπέλα, της έδινες τον αριθμό που ήθελες να καλέσεις και περίμενες για να συνδεθείς. Σε αυτό το σημείο της αναμονής, η καρδιά κτυπούσε με τριακόσιους παλμούς το λεπτό.
Μόλις τρία λεπτά αργότερα από την ώρα που είχε μπει, ο Παναγιώτης βγήκε από το θάλαμο.
- Παμε να φύγουμε ρε Κώστα, μου είπε με φωνή που ίσα ίσα ακούστηκε.
Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά δε ρώτησα τίποτα. Βγήκαμε έξω, βρήκαμε ένα ταξί και χωρίς καμία κουβέντα φύγαμε για το βαπόρι. Στην διαδρομή δεν ανταλλάξαμε λέξη, τον έβλεπα να κοιτάει στο πουθενά μέσα από το παράθυρο και να αναστενάζει. Μόλις φτάσαμε, πληρώσαμε τον ταξιτζή, μπήκαμε στο πλοίο και πέσαμε πάνω στον Πρώτο.
- Που στο διάολο έχετε παει όλοι σήμερα, άρχισε να φωνάζει κατακόκκινος απ΄ τα νεύρα του. Δέκα ώρες ψάχνω τον Πρωτοδευτερο, τον υδραυλικό .....κανένας πουθενά ! Βαρέσαμε διάλυση! Βαλε μια φόρμα και κατέβα κάτω, γιατί έσπασε μια σωλήνα στις ηλεκτρομηχανές, είπε, και μας προσπέρασε προχωρώντας προς την καμπίνα του, συνεχίζοντας τα καντήλια, και σκουπίζοντας τα χέρια του με ένα στουπί!
- Ο Παναγιώτης δεν είπε κουβέντα, με κοίταξε με μια μάτια που έβγαζε σπίθες, προχώρησε δυο πόρτες πιο πέρα που ήταν η καμπίνα του, άνοιξε την πόρτα και είπε : - Κωστή σε ευχαριστώ που περίμενες διότι αν δεν ήσουν εσύ, δεν ξέρω αν θα έπαιρνα ταξί η ελέφαντα για να γυρίσω!
- Έλα ρε σιγά ... αλλά είσαι καλά, γιατί σε βλέπω χάλια, τι έγινε ;
- Ρε ‘συ δεν ήταν η Χριστίνα σπίτι! μου είπε και η φωνή του έσπασε, καθώς έπιανε μια μπλε φόρμα από την κρεμάστρα να την φορέσει, για να κατεβεί στο μηχανοστάσιο.
Στο Durban με χίλια ζόρια μπόρεσε να βγει και να πάρει τηλέφωνο.
- Καλά Παναγιώτη, ένα τηλέφωνο δεν μπόρεσες να με πάρεις, να μου πεις ένα χρόνια πολλά τα Χριστούγεννα; ήταν οι πρώτες λέξεις της Χριστίνας γεμάτες πίκρα και παράπονο .
- Σε πήρα, σε πήρα ρε Χριστίνα, αλλά δεν απαντούσε κανείς ! που ήσουν; είπε.. προσπαθώντας να μαλακώσει την φωνή του, αλλά και να μην ξηλώσει το τηλέφωνο .
- Δυο λεπτά πετάχτηκα μέχρι την πλατεία να δοκιμάσει ο Νίκος το ποδήλατο που του αγόρασε ο πατέρας μου, Παναγιώτη, εκείνη την ώρα πήρες; Που να το ξέρω, και ξέσπασε σε λυγμούς .
Τον Παναγιώτη τον συνάντησα το βράδυ στην καμπίνα του μετά την βάρδια του. Η πόρτα ανοικτή, ένα μπουκάλι ουίσκι στο γραφείο του και ένα μονοφωνικό μαγνητόφωνο που κουβαλούσε στα μπάρκα, να παίζει Διονυσίου .
- Κωνσταντίνε, αυτό είναι το τελευταίο μου μπάρκο. Δεν μπορώ άλλο αυτήν την κατάσταση , μου είπε, χωρίς να μπορέσω να καταλάβω αν χαιρόταν η αν λυπόταν για την απόφαση του .
Πριν μερικά χρόνια, ερχόμενος από το εξωτερικό, μπαίνω σε ένα ταξί στο αεροδρόμιο, και κάθομαι στο πίσω καθισμα.
- Νέο Φάληρο, του λεω προσπαθώντας να ενεργοποιήσω το κινητό μου !
- Ρε Κώστα! μου λεει ο οδηγός .
Ήταν ο φίλος μου ο Παναγιώτης, ο δεύτερος μηχανικός. Πράγματι ήταν τότε το τελευταίο του μπάρκο. Βγήκε αγόρασε μισό ταξί και έγινε στεριανός .
- Οικογένεια και βαπόρια μου είπε, είναι δύσκολος συνδυασμός. Και εγώ δεν το άντεξα !
πηγή: http://triiris.blogspot.com - http://nautilia.gr/
Από το ημερολόγιο ενός ναυτικού (Ιστορία 1)
Αυτό είναι ένα απόσπασμα άπο το ημερολόγιο ενός ναυτικού όπου μας αφηγείται το πρόβλημα της μοναξιάς και το πόσο έντονο γίνεται την περίοδο των εορτών μακρία άπο την οικόγενειά του
"Εν Πλω τη 24-12 –07
Γλυκιά μου! και σήμερα ο καιρός λυσσομανάει. Τρεις μερες τώρα μας κτυπάει αλύπητα. Το πρωί κόπηκε μια μπιγα*1 και είχαμε περιπέτειες μέχρι να ανέβουν οι ναύτες να την δέσουν.
Δουλειά και αυτή! Με θάλασσα βουνό και να πρέπει να ανέβεις σαν χιμπατζής, με κίνδυνο να σε πάρει η θάλασσα. Αλλά δω δεν υπάρχει δεν παω. Κάποιος πρέπει να παει.
Αύριο είναι Χριστούγεννα αλλά για αυτούς που είναι σπίτι τους με τους δικούς τους. Για μας ποια θα είναι η διαφορά; Εγώ, την ώρα που όλοι στην πατρίδα θα κάνουν ρεβεγιόν, θα κατεβαίνω στο μηχανοστάσιο. Θα κτυπήσει το τηλέφωνο και θα ‘ναι ο Καπετάν Χρήστος από την γέφυρα για να πούμε της ευχές. Άντε χρόνια πολλά, και του χρόνου σπίτια μας. Βαρέθηκα να το άκουω είκοσι χρόνια τώρα σε κάθε γιορτη. Αν μας αξιώσει ο Αι Νικόλας μόνο με την σύνταξη θα ήμαστε σπίτια μας.
Καλή μου, θα προσπαθήσω να σε πάρω τηλέφωνο, αλλά αυτές της μέρες είναι δύσκολο γιατί θέλει να μιλήσει όλος ο κόσμος. Και τι να σου πω; Τίποτα. Θα με ρωτήσεις αν είμαι καλά και εγώ πάλι θα σου πω ψέματα. Το μόνο που θέλω είναι να ακούσω την φωνή σου και την φωνή των παιδιών μας. Και μετά θα κλειστώ στην καμπίνα για να μην βλέπω άνθρωπο. Αυτές τις μέρες η μοναξιά είναι πιο έντονη. Στο μυαλό μας έρχεται η οικογένεια μας και η πατρίδα.
Θέλω να σου πω πόσο μου λείπετε, πόσο θα ήθελα να ήμουν εκεί μαζί σας. Να ψωνίζαμε δώρα για τα παιδιά, να τα έβλεπα να τρέχουν χαρούμενα. Να ντυθούμε το βράδυ στο ρεβεγιόν, με δυο ρούχα της προκοπής και όχι με αυτήν την κωλοφόρμα, που μόνο πλαστικός χειρούργος θα βγάλει από πάνω μου.
Στολίσαμε και δέντρο στην τραπεζαρία, αλλά από το μπότζι*2 έχει γίνει σαν νά 'ναι από την πυρκαγιά της Πάρνηθας. Προσπάθησε και αυτός ο φουκαράς ο μάγειρας να φτιάξει μελομακάρονα, αλλά τα κτυπάς στον μπουρμε*3 και γυρνούν πίσω . Όσο για αύριο θα μας κάνει γαλοπούλα με πατάτες στο φούρνο. Τι να σου κάνει, από τις Φιλιππίνες είναι ο άνθρωπος και πρώτη φορά με Ελληνικό βαπόρι.Τέσσερις Έλληνες ήμαστε όλοι και όλοι Ο καπετάνιος, ο γραμματικός, ο πρώτος και εγώ. Προσπαθούνε καμιά φορά πότε ο Πρώτος πότε ο γραμματικός να κάνουνε κάνα φαϊ Ελληνικό της προκοπής, που να τρώγεται.
Διακόπτω να κατέβω στο μηχανοστάσιο γιατί κάτι έγινε ........
Μια ζημία στο delaval πετρελαίου ήταν. Δώρο για αύριο Χριστούγεννα.
Θυμάμαι πέρσι πάλι τα ίδια. Σας πήρα τηλέφωνο και ήσασταν όλοι μαζεμένοι σπίτι για ρεβεγιόν. Να ξέρες πόσο ζήλεψα. Πήγα στην καμπίνα και ήπια μισό μπουκάλι μόνος μου. Όταν με σκατζάρανε, δεν μπορούσα να σηκωθώ. Αυτές τις μέρες το ποτό είναι ο καλύτερος φίλος. Αλλά μερικές φορές είναι και επικίνδυνος. Πέρσι στο άλλο βαπόρι που ήμουν, είχε σουρώσει ο γραμματικός. Κάποια στιγμή θυμήθηκε το σπίτι του και τα παιδιά του, έδωσε μια με το χέρι του σε ένα ποτήρι και του άνοιξε το χέρι στα δυο. Τρεις ώρες παλεύαμε με τον καπετάνιο να του ράψει το χέρι, στεγνά σαν να ‘ταν τσουβάλι. Και αυτός ο φουκαράς να ουρλιάζει από τους πόνους μέχρι που λιποθύμησε. Μετά δεν βάλαμε μπουκιά στο στόμα, πήγαμε όλοι για ύπνο. Αυτές είναι γιορτές !
Γλυκιά μου πόσο μου λείπεις! Έφυγε και η μυρωδιά σου από το μαξιλάρι που μου έδωσες. Μάλλον την ρούφηξα όλη. Τώρα και αυτό μυρίζει βαπόρι. Το τελευταίο σου γράμμα το έχω μάθει απέξω. Κάθε μέρα μετά την βάρδια κάθομαι και το διαβάζω. Μου γράφεις ότι τα παιδιά μεγαλώνουν, και η μικρή περπάτησε... θα έρθω και δεν θα τα γνωρίζω.
Ο καιρός όσο παει και γίνεται και χειρότερος, και έχουμε μπροστά μας άλλες τέσσερις μέρες ταξίδι μέχρι το Laos. Μέρος να σου πετύχει! Ούτε στο ντοκο δεν μπορείς να βγεις, αν έχει νυχτώσει.
Πάω τώρα για ύπνο, δεν αντέχω άλλο κλείνουν τα μάτια μου. Θέλω αυτές οι μέρες να περάσουν όσο πιο γρήγορα γίνετε. Το γράμμα αυτό δεν ξέρω αν θα στο στείλω. Απλά σήμερα που είμαι και πάλι μόνος, ήθελα να σου μιλήσω.
Άντε χρόνια πολλά και του χρόνου σπίτια μας! ΧΑΧΑΧΑΧΑ! και του χρόνου σπίτια μας! Μάλλον το παραξήλωσα... το άδειασα το μπουκάλι!"
*
1: μπίγα η (ουσιαστικό) [ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :ιταλ. λ. biga = γερανός] ο φορτωτήρας, ο γερανός, το βαρούλκο: Καββ. Βάρδ. "οι μπίγες του σηκωμένες από νωρίς, οι απλές, τα βίντσια".
2: Είναι ναυτικός όρος και σημαίνει ότι το σκάφος ταλαντεύεται δεξιά-αριστερά από τα κύματα (η αντίθετη, δηλαδή, κίνηση από το σκαμπανέβασμα, όπου πλώρη-πρύμη πάνε πάνω-κάτω)
3: Φρακτή ή διάφραγμα ή κοινώς μπουλμές (Bulkhead) λέγεται στα πλοία το κάθε μεταλλικό χώρισμα είτε στα κύτη είτε στα επί μέρους διαμερίσματα, στο εσωτερικό των πλοίων.
πηγή
"Εν Πλω τη 24-12 –07
Γλυκιά μου! και σήμερα ο καιρός λυσσομανάει. Τρεις μερες τώρα μας κτυπάει αλύπητα. Το πρωί κόπηκε μια μπιγα*1 και είχαμε περιπέτειες μέχρι να ανέβουν οι ναύτες να την δέσουν.
Δουλειά και αυτή! Με θάλασσα βουνό και να πρέπει να ανέβεις σαν χιμπατζής, με κίνδυνο να σε πάρει η θάλασσα. Αλλά δω δεν υπάρχει δεν παω. Κάποιος πρέπει να παει.
Αύριο είναι Χριστούγεννα αλλά για αυτούς που είναι σπίτι τους με τους δικούς τους. Για μας ποια θα είναι η διαφορά; Εγώ, την ώρα που όλοι στην πατρίδα θα κάνουν ρεβεγιόν, θα κατεβαίνω στο μηχανοστάσιο. Θα κτυπήσει το τηλέφωνο και θα ‘ναι ο Καπετάν Χρήστος από την γέφυρα για να πούμε της ευχές. Άντε χρόνια πολλά, και του χρόνου σπίτια μας. Βαρέθηκα να το άκουω είκοσι χρόνια τώρα σε κάθε γιορτη. Αν μας αξιώσει ο Αι Νικόλας μόνο με την σύνταξη θα ήμαστε σπίτια μας.
Καλή μου, θα προσπαθήσω να σε πάρω τηλέφωνο, αλλά αυτές της μέρες είναι δύσκολο γιατί θέλει να μιλήσει όλος ο κόσμος. Και τι να σου πω; Τίποτα. Θα με ρωτήσεις αν είμαι καλά και εγώ πάλι θα σου πω ψέματα. Το μόνο που θέλω είναι να ακούσω την φωνή σου και την φωνή των παιδιών μας. Και μετά θα κλειστώ στην καμπίνα για να μην βλέπω άνθρωπο. Αυτές τις μέρες η μοναξιά είναι πιο έντονη. Στο μυαλό μας έρχεται η οικογένεια μας και η πατρίδα.
Θέλω να σου πω πόσο μου λείπετε, πόσο θα ήθελα να ήμουν εκεί μαζί σας. Να ψωνίζαμε δώρα για τα παιδιά, να τα έβλεπα να τρέχουν χαρούμενα. Να ντυθούμε το βράδυ στο ρεβεγιόν, με δυο ρούχα της προκοπής και όχι με αυτήν την κωλοφόρμα, που μόνο πλαστικός χειρούργος θα βγάλει από πάνω μου.
Στολίσαμε και δέντρο στην τραπεζαρία, αλλά από το μπότζι*2 έχει γίνει σαν νά 'ναι από την πυρκαγιά της Πάρνηθας. Προσπάθησε και αυτός ο φουκαράς ο μάγειρας να φτιάξει μελομακάρονα, αλλά τα κτυπάς στον μπουρμε*3 και γυρνούν πίσω . Όσο για αύριο θα μας κάνει γαλοπούλα με πατάτες στο φούρνο. Τι να σου κάνει, από τις Φιλιππίνες είναι ο άνθρωπος και πρώτη φορά με Ελληνικό βαπόρι.Τέσσερις Έλληνες ήμαστε όλοι και όλοι Ο καπετάνιος, ο γραμματικός, ο πρώτος και εγώ. Προσπαθούνε καμιά φορά πότε ο Πρώτος πότε ο γραμματικός να κάνουνε κάνα φαϊ Ελληνικό της προκοπής, που να τρώγεται.
Διακόπτω να κατέβω στο μηχανοστάσιο γιατί κάτι έγινε ........
Μια ζημία στο delaval πετρελαίου ήταν. Δώρο για αύριο Χριστούγεννα.
Θυμάμαι πέρσι πάλι τα ίδια. Σας πήρα τηλέφωνο και ήσασταν όλοι μαζεμένοι σπίτι για ρεβεγιόν. Να ξέρες πόσο ζήλεψα. Πήγα στην καμπίνα και ήπια μισό μπουκάλι μόνος μου. Όταν με σκατζάρανε, δεν μπορούσα να σηκωθώ. Αυτές τις μέρες το ποτό είναι ο καλύτερος φίλος. Αλλά μερικές φορές είναι και επικίνδυνος. Πέρσι στο άλλο βαπόρι που ήμουν, είχε σουρώσει ο γραμματικός. Κάποια στιγμή θυμήθηκε το σπίτι του και τα παιδιά του, έδωσε μια με το χέρι του σε ένα ποτήρι και του άνοιξε το χέρι στα δυο. Τρεις ώρες παλεύαμε με τον καπετάνιο να του ράψει το χέρι, στεγνά σαν να ‘ταν τσουβάλι. Και αυτός ο φουκαράς να ουρλιάζει από τους πόνους μέχρι που λιποθύμησε. Μετά δεν βάλαμε μπουκιά στο στόμα, πήγαμε όλοι για ύπνο. Αυτές είναι γιορτές !
Γλυκιά μου πόσο μου λείπεις! Έφυγε και η μυρωδιά σου από το μαξιλάρι που μου έδωσες. Μάλλον την ρούφηξα όλη. Τώρα και αυτό μυρίζει βαπόρι. Το τελευταίο σου γράμμα το έχω μάθει απέξω. Κάθε μέρα μετά την βάρδια κάθομαι και το διαβάζω. Μου γράφεις ότι τα παιδιά μεγαλώνουν, και η μικρή περπάτησε... θα έρθω και δεν θα τα γνωρίζω.
Ο καιρός όσο παει και γίνεται και χειρότερος, και έχουμε μπροστά μας άλλες τέσσερις μέρες ταξίδι μέχρι το Laos. Μέρος να σου πετύχει! Ούτε στο ντοκο δεν μπορείς να βγεις, αν έχει νυχτώσει.
Πάω τώρα για ύπνο, δεν αντέχω άλλο κλείνουν τα μάτια μου. Θέλω αυτές οι μέρες να περάσουν όσο πιο γρήγορα γίνετε. Το γράμμα αυτό δεν ξέρω αν θα στο στείλω. Απλά σήμερα που είμαι και πάλι μόνος, ήθελα να σου μιλήσω.
Άντε χρόνια πολλά και του χρόνου σπίτια μας! ΧΑΧΑΧΑΧΑ! και του χρόνου σπίτια μας! Μάλλον το παραξήλωσα... το άδειασα το μπουκάλι!"
*
1: μπίγα η (ουσιαστικό) [ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :ιταλ. λ. biga = γερανός] ο φορτωτήρας, ο γερανός, το βαρούλκο: Καββ. Βάρδ. "οι μπίγες του σηκωμένες από νωρίς, οι απλές, τα βίντσια".
2: Είναι ναυτικός όρος και σημαίνει ότι το σκάφος ταλαντεύεται δεξιά-αριστερά από τα κύματα (η αντίθετη, δηλαδή, κίνηση από το σκαμπανέβασμα, όπου πλώρη-πρύμη πάνε πάνω-κάτω)
3: Φρακτή ή διάφραγμα ή κοινώς μπουλμές (Bulkhead) λέγεται στα πλοία το κάθε μεταλλικό χώρισμα είτε στα κύτη είτε στα επί μέρους διαμερίσματα, στο εσωτερικό των πλοίων.
πηγή
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)