Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Πέμπτη 28 ιουλίου 2010 - Η στιγμή του ξέμπαρκου

Πέμπτη 28/07/2010

Φτάνει επιτέλους μετά από πολύ καιρό η στιγμή που δηλώνεις την παραίτηση σου και περιμένεις τα νεότερα από την εταιρεία μέσω mail για το πότε φεύγεις, αν φεύγεις δηλαδή, αν βρέθηκε αντικαταστάτης (στιγμές που πολλοί ναυτικοί έχουν νιώσει και πιστέψτε με δεν είναι ότι καλύτερο να λείπεις ήδη 6-7 μήνες από το σπίτι σου και μόλις έρχεται η στιγμή που λες κουράστηκα να σου λένε πως δεν βρίσκουν άνθρωπο να σε αντικαταστήσει αυτή την περίοδο. Οπότε περιμένεις το επόμενο, μεθεπόμενο λιμάνι , και βλέπουμε… )
Έρχονται λοιπόν όλα αυτά τα νέα από το γραφείο και σε ενημερώνουν ότι στο επόμενο λιμάνι εκφορτώσεως σύμφωνα με την αίτηση σου δηλαδή, θα φύγεις, και θα σε αντικαταστήσει ο τάδε. Μετά υπολείπονται καμιά δεκαριά μέρες. Ίσα ίσα να το συνειδητοποιήσεις , να βάζεις και από ένα πραγματάκι κάθε μέρα στη βαλίτσα και τέλος.
Σε αυτή ακριβώς τη φάση βρίσκομαι και εγώ. Ανηφορίζουμε στην Αφρική, θα κάνουμε μια μικρή στάση για πετρέλαια στα Κανάρια και συγκεκριμένα στο Las Palmas, και μετά καρφί για Γιβραλτάρ και Ιταλία, στο Fuimicino.



Στις 5 Αυγούστου θα είμαστε εκεί, και με το πέρας της εκφορτώσεως θα χαιρετάω τους συναδέλφους και θα παίρνω τον δρόμο της επιστροφής. Τα συναισθήματα μέχρι τότε μπερδεμένα. Οι σκέψεις πολλές. Από την μία προσπαθώ να υπολογίσω την ώρα και τη στιγμή που θα τελειώνουμε με την εκφόρτωση ώστε να φύγουμε, και από την άλλη ακόμη περισσότερες σκέψεις για την επιστροφή. Ποιος με περιμένει, ποιον θα πάρω πρώτα τηλέφωνο, ποιον δεύτερο. Αναρωτιέμαι αν θα έχω δυνάμεις για να αρχίσω τις βόλτες αμέσως μετά το αεροδρόμιο. Τα δωράκια που θα πάρω στους δικούς μου ανθρώπους. Ανθρώπους που μιλούσα συχνά στο τηλέφωνο και με βοήθησαν ψυχολογικά ώστε να αντέξω τη λαμαρίνα. Που μου έδιναν κουράγιο και ελπίδα. Για όλους αυτούς που μου είπαν ότι τους έλειψα. Και για τους άλλους που δεν το είπαν αλλά το ένιωσαν χωρίς να το παραδεχτούν. Είναι ωραία να ξέρεις ότι γυρνάς και έχεις κάποιους να σε περιμένουν. Ειδικά όταν αυτοί οι κάποιοι είναι φίλοι σου. Βέβαια από τη μία θα ήθελα να με περιμένει το άλλο μου μισό, αλλά από την άλλη ξέρω πόσο επίπονο είναι και για τους δύο και προσπάθησα να μείνω μακριά από σχέσεις. Από σχέσεις που ίσως να άξιζαν περισσότερο ή λιγότερο από όσο πίστεψα. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέμαι. Μια καινούργια αρχή ξεκινάει… Έχω πετύχει και με το παραπάνω τους στόχους μου μέχρι στιγμής και είμαι περήφανος για τον εαυτό μου. Όλα αυτά που σκεφτόμουν μέχρι τώρα ήταν ζήτημα χρόνου να πραγματοποιηθούν. Αυτό που κατάλαβα είναι πως όταν βιάζεσαι δεν είσαι ευτυχισμένος. Και η ευτυχία για να έρθει θέλει το χρόνο της. Δεν έρχεται για μια στιγμή και φεύγει. Είναι συναίσθημα που σε κυριεύει όταν ξέρεις πως έκανες το σωστό. Όταν δεν μετανιώνεις για τις πράξεις σου ακόμη και αν αυτές δεν ήταν οι πιο σωστές. Όταν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου.
Προσπαθώ να φτιάξω ένα πρόχειρο πλάνο μέσα στο μυαλό μου σχετικά με την σειρά των ανθρώπων που έχω να συναντήσω και δεν τα καταφέρνω. Μπερδεύομαι και σκέφτομαι διάφορα για διακοπές, ψάρεμα με καλή παρέα δίπλα στο ηλιοβασίλεμα, 2 φίλοι που συζητάνε με μια μπύρα και ένα τσιγάρο στο στόμα δίπλα στο κύμα, χαμόγελα, μια αδερφική αγκαλιά και χτυπήματα στην πλάτη, τα πειράγματα να δίνουν και να παίρνουν και οι ιστορίες για τα ταξίδια μου ατελείωτες.



Αμέτρητες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου και το συναίσθημα που μένει είναι μόνο χαρά. Καμία σχέση με τον καιρό που πρωτοήρθα εδώ, και είχα τόσο άγχος για το αν θα τα καταφέρω, αν θα πετύχω καλό κόσμο και όλα τα σχετικά. Όλα αυτά αποτελούν ήδη παρελθόν. Και σήμερα μετράμε 7 και σήμερα…….

Παρασκευή 28 Μαϊου 10 - Ο μηχανικός



Σήμερα η μέρα ήταν δύσκολη. Φύγαμε χτες από το Okwori της Αφρικής και κατευθυνόμαστε προς το Abidjan που είναι 2 μέρες ταξίδι. Θα πάρουμε 2 διαφορετικά είδη πετρελαίου αυτή τη φορά και θα πάμε να εκφορτώσουμε στην Αμερική στο Houston.
Η ζέστη εδώ στην Αφρική είναι αφόρητη. Ιδιαιτέρως στο μηχανοστάσιο όπου η θερμοκρασία φτάνει τους 40 βαθμούς. Και 40 είναι γενικά η θερμοκρασία του χώρου. Γιατί όταν δουλεύεις πάνω σε καπάκια μηχανής, σε ηλεκτρομηχανές που λειτουργούν και τα καυσαέρια τους φτάνουν τους 400 βαθμούς, ή προσπαθείς να λύσεις μια αντλία που μεταφέρει πετρέλαιο, το πετρέλαιο θερμαίνεται στους 140 βαθμούς πριν φτάσει στους καυστήρες της μηχανής, ή ακόμη χειρότερα όταν έχεις να κάνεις με γραμμές (σωληνώσεις) στο δίκτυο του ατμού. Να έχει ζέστη και να μην μπορείς να σηκώσεις τα μανίκια σου επειδή θα σε κάψει ο ατμός! Τέτοιες και ακόμη πιο δύσκολες είναι οι δουλειές στα βαπόρια για τους μηχανικούς.  Ζέστη, κούραση, και Άγιος ο Θεός! Δεν έχει καθημερινές και σαββατοκύριακα στα βαπόρια, ούτε αργίες Χριστούγεννα και Πάσχα! Αν είσαι στο λιμάνι φορτώνεις ή ξεφορτώνεις. τέρμα. Ούτε κανονίζεις πότε θα δουλέψεις και πότε θα ξεκουραστείς. Αν χαλάσει κάτι και ηχήσει το alarm στην καμπίνα του Α/Φ τότε τρεχάτε ποδαράκια μου. Ιδιαιτέρως αν είναι κάτι σοβαρό σηκώνει όλο τον κόσμο στο πόδι, ότι ώρα και να είναι, δεν πα να ναι Χριστούγεννα και οι δικοί του όξω να ανταλλάζουν δώρα γύρω από το γιορτινό τραπέζι, δεν πα να ναι 4 το ξημέρωμα, και όλοι να κοιμούνται, αυτός πρέπει να σηκωθεί να τρέξει και να τα βγάλει πέρα μέσα στη ζέστη και τη φασαρία ώστε να δουλεύουν όλα σωστά και το βαπόρι να συνεχίσει να ταξιδεύει με ασφάλεια.
Μου αρέσει η δουλειά μου. Όλα κι όλα! Απλά είναι στιγμές που μετανιώνω που δεν έγινα πλοίαρχος. Όχι πως αυτοί κάθονται αμέριμνοι και περνάν οι ώρες και οι μήνες αγναντεύοντας τα κύματα. Ίσα-ίσα! Τα δαμάζουν, και είναι σε ετοιμότητα ανά πάσα στιγμή να κάνουν μανούβρες κόντρα στον καιρό, ώστε το βαπόρι να ταξιδεύει με ασφάλεια. Μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά αν σκεφτείς τις ανθρώπινες ζωές που «κουβαλάν» και το φορτίο με αμύθητο κόστος τα πράγματα γίνονται πολύ πιο σοβαρά. Έχουνε και αυτοί τα τρεχάματά τους. Εγώ τους ζηλεύω ώρες- ώρες γιατί δεν στάζουν από τον ιδρώτα όπως εμένα στον πρωινό τον καφέ. Ούτε βρίσκονται σε κατάσταση αφυδάτωσης μόλις τελειώνουν την βάρδια τους. Έχουν άλλες έννοιες αυτοί.
Καθένας τραβάει το ζόρι του λοιπόν. Όχι μόνο με τις έννοιες που έχουν εδώ μέσα. Αλλά ακόμη περισσότερο με τις έννοιες που έχουν από έξω. Την γυναίκα στο σπίτι που είναι έγκυος  και θα γεννήσει από μέρα σε μέρα , την οικογένεια και το άρρωστο παιδί, που ζητάει τον πατέρα του στο τηλέφωνο και τον ρωτάει πότε θα γυρίσει, την κοπελιά που σου κάνει νάζια και σου λέει ότι βαρέθηκε να περιμένει και θα βρει άλλον αν δεν γυρίσεις. Υπάρχουν και τα άσχημα, όπως το τηλέφωνο που χτυπάει ή το τηλεγράφημα που φτάνει στο βαπόρι και ενημερώνει για έναν θάνατο. Που σε φτάνει σε σημείο να καταριέσαι για την δουλειά που διάλεξες και δεν μπόρεσες να βρίσκεσαι ούτε καν στην κηδεία αγαπημένων σου προσώπων.
Θέλει κουράγιο και δύναμη η θάλασσα. Δεν είναι παιχνίδι. Έχει τις χαρές της έχει και τις λύπες της. Σας αφήνω τώρα ταξιδεύοντας κοντά στις ακτές τις Αφρικής. Τα ξαναλέμε!

05 Απριλίου 2010 Φιλαδέλφεια, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής


Βρισκόμαστε στο Αγκυροβόλιο, πολύ πιο έξω από την Φιλαδέλφεια και επειδή πρέπει να ανέβουμε το ποτάμι για να μπούμε στο λιμάνι και να ξεφορτώσουμε θα πρέπει να μειώσουμε το βύθισμα του βαποριού. Αυτό γίνεται ξεφορτώνοντας σε άλλο καράβι ένα μέρος από το φορτίο. Το λεγόμενο lightering.

Βάρδια 00:00 – 06:00
Χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι τα δεδομένα άλλαξαν πολύ γρήγορα. Ενώ η εκφόρτωση στο άλλο βαποράκι ήταν προγραμματισμένη για αύριο ξύπνησα στις 17:00 και είδα το βαποράκι να πλησιάζει από τη δεξιά μπάντα , να μας πλευρίζει και οι ναύτες να δένουν τους κάβους. Μαθαίνω τα νέα λοιπόν από τον 2ο. «τελικά θα κάνουμε το lightering σήμερα. Πήγαινε ξεκουράσου Γιώργη γιατί θα σε πάρω τηλέφωνο κατά τις 00:00.
Άντε να κοιμηθείς εσύ μετά… κοιμήθηκα και το μεσημέρι και ήταν αδύνατο. Βλέπεις… είναι αργία σήμερα. Δεύτερη μέρα του Πάσχα. Την Κυριακή του Πάσχα την περάσαμε εν πλω με τις γαλοπούλες, το γουρουνόπουλο και άλλα τόσα καλούδια που έφτιαξε ο μάγειρας. 5 Απρίλη είναι και τα γενέθλιά μου. Για εδώ μέσα μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Είχα και βάρδια σήμερα μέχρι το μεσημέρι και από το πρωί δεν μου πήγε και πολύ καλά η μέρα. Ξύπνησα από τις 7 για ένα alarm που με ταλαιπώρησε αρκετές ώρες. Ούτε τον πρωινό μου καφέ δεν ευχαριστήθηκα.
Βράδυ πλέον τώρα, στη βάρδια την βραδινή δώδεκα με έξι το πρωί. Παρέα με τον φιλιπινέζο καθαριστή, που προσπαθείς μάταια να ανοίξεις την κουβέντα για να περάσει η ώρα αφού δεν καλοκαταλαβαινόμαστε. Τα παρατάς και σκέφτεσαι τα δικά σου καθώς το βλέμμα σου χάνεται στις βελόνες των στροφών από τις αντλίες, και τις πιέσεις των καζανιών. Φαίνεται ήσυχη βραδιά μέχρι στιγμής. Η θερμοκρασία της θάλασσας 8,5C. Υγρασία επικρατεί σε όλο το μηχανοστάσιο. Από όπου περνάει γραμμή από το δίκτυο της θάλασσας βλέπεις τις σωλήνες να είναι υγρές και να στάζουν στο μηχανοστάσιο δημιουργώντας κηλίδες. Αυτή τη στιγμή δουλεύει μία αντλία φορτίου στις 900 στροφές ανά λεπτό ενώ το καζάνι κρατάει 15,5 κιλά ατμού. Ο καθαριστής πετάχτηκε να φέρει ακόμη ένα καφέ, μπας και ανοίξει λιγάκι το μάτι.
Τα νεότερα λένε πως τελειώνουμε κατά τις 5 το πρωί. Που και που κάνεις και μια βόλτα στο μηχανοστάσιο για να σιγουρευτείς πως όλα είναι εντάξει. Ζεστός καφές φίλτρου και τσιγάρο σε συντροφεύουν μέχρι να τελειώσει ακόμη μια βάρδια και συ στο πίσω μέρος του μυαλού σου κάνεις όνειρα για τα πράγματα που σου λείπουν και θα κάνεις μόλις ξεμπαρκάρεις και γυρίσεις στην πατρίδα.

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010 - Είπαμε να ψαρέψουμε και μείς σαν παιδιά!




Βρισκόμαστε στο Μεξικό , περίπου 100 μίλια από την ακτή. Δεν πιάνει ούτε κινητό ούτε τηλεόραση. Λίγο πριν τις 20:00 και αφού έχω τελειώσει με τη δουλειά λέμε με τον δόκιμο της γέφυρας να βρέξουμε κανένα αγκίστρι. Δοκιμάζοντας για λίγη ώρα μερικά τεχνητά ψαράκια που δανειστήκαμε από τον καπτα-Μιχάλη ήταν αρκετό για να «χτυπήσει» σε ένα από αυτά ένας τόνος γύρω στα 4 κιλά Χαμός μέχρι να το φέρουμε πάνω. Ο Μήτσος στην αρχή νόμισε πως του έκανα πλάκα! Όταν καταφέραμε και τον φέραμε στη κουβέρτα ήμασταν πανευτυχείς! Το βουτήξαμε από την ουρά και τρέξαμε στον Γραμματικό για να καμαρώσει. Το χαρήκαμε πολύ αυτό το ψάρι…. Εγώ ακόμη περισσότερο επειδή ψαρεύω συνέχεια στην πατρίδα από την στεριά με καλάμι χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα…….

Αργότερα βγάλαμε και ένα δεύτερο «τονάκι»  στα ίδια κιλά περίπου. Βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες και ο καθένας πήγε στη δουλειά του όταν είδαμε ότι σταμάτησαν να τσιμπάνε. 
Έκατσα λίγο ακόμη να απολαύσω το αεράκι με την αλμύρα της θάλασσας που με χτυπούσε στο πρόσωπο και μετά τράβηξα για την καμπίνα για να πάω να ξεκουραστώ.

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Το μπάρκο

  
Έρχεται "επιτελους" η στιγμή για να γυρίσεις κοντά της. Έχεις ετοιμάσει την βαλίτσα σου, έχεις κρύψει στον πάτο της φωτογραφίες από αγαπημένα σου πρόσωπα και μια εικονίτσα της Παναγίας για να σε "φυλάει" όταν η γαλανή είναι θυμωμένη και λυσσομανάει.
   Χαιρέτησες και τους φίλους σου, πίνωντας ένας κρασάκι στην υγεία της, για τα "καλά ταξίδια" που θα σου προσφέρει.
Φτάνεις στην πόρτα και γυρνάς για μια τελευταία αγκαλία, ένα αντίο....να προσέχεις, και προσπαθείς να το εισπράξεις όσο πιο γρήγορα γίνεται... πριν σε πάρουν τα ζουμιά. Νιώθεις στο στήθος σου ένα βάρος που δεν λέει να φύγει, σχεδόν σε πνίγει....
 Δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς. Είναι πολύ ψυχοφθόροι για τα γούστα μου.
Φεύγεις με το κεφάλι χαμηλά και δεν γυρνάς να κοιτάξεις πίσω. Βγαίνεις από το σπίτι και ο μουντός καιρός με την ψιχάλα που ακούγεται καθώς πέφτει στις λαμαρίνες των αυτοκινήτων το κάνει ακόμη πιο μελαγχολικό.
   Στη διαδρομή για το αεροδρόμιο νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει ζωηρά καθώς βλέπεις για "τελευταία" φορά γνώριμα μέρη της πόλης σου. Πριν χαθείς ανάμεσα στον υπόλοιπο κόσμο παίρνεις μια βαθιά ανάσα για να θυμάσαι την μυρωδιά της . Μυρωδιές οικίες, που σε ταξιδεύουν πίσω σε αυτή.
    Η διαδρομή με το αεροπλάνο μεγάλη, κουραστική, αποκαρδιωτική.  Θ ' άθελες να είχες ένα φιλαράκι μαζί σου για να ανταλλάξετε μια κουβέντα λίγο πριν αλλάξει η καθημερινότητα σου εντελώς. Πριν η θάλασσα σε ταξιδέψει σε μέρη μακρινά που μέχρι χτες δεν φανταζόσουν...

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Σαν Σήμερα 2008

31/12/2008
 Φτάνουμε στη Γαλλία στο FOS, παραμονή πρωτοχρωνιάς και εμείς θα έχουμε εκφόρτωση. Όμως, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά για μένα αυτή τη φορά. Είναι η τεέυταία μου βραδιά στο πλοίο. Αύριο πουρνό πουρνό, θα σηκωθώ και θα επιστρέψω σπίτι μου, στους δικούς μου.
 Φτάνωντας, ξεκίνησε η διαδικασία εκφόρτωσης. Έκατσα να βοηθήσω τον τρίτο της βάρδιας , αλλάξαμε και όλα τα εξαεριστικά της Κύριας Μηχανής επειδή έχανε ένα στο ταξίδι μαζί με τον Δεύτερο και με έστειλαν για ύπνο. Αυτό ήταν. Το ταξίδι τελείωνε κάπου εκεί και γω ενώ είχα μαζέψει ήδη όλα τα υπάρχοντα μου από την καμπίνα μου συζητούσα με τον ηλεκτρολόγο τον Horia περί ανέμων και υδάτων. Μου έδινε συμβουλες για το επάγγελμα και γενικά για τον έξω κόσμο, ανταλλαξαμε και email και χαραιτηθήκαμε με την κρυφή επιθυμία να ξανασυναντηθούμε σε κάποιο βαπόρι.
 Ξάπλωσα και προσπάθησα να κοιμηθώ, όταν πέρασε 00:00 η ώρα και χτύπησε η πόρτα.
Ο ηλεκτρολόγος μαζί με τον τρίτο που μόλις τελείωσε την βάρδια του πάνω στην αλλαγή του χρόνου.
Μια αγκαλιά και οι τρεις, ευχές για καλές θάλασσες στα ταξίδια μας, και πάνω απόλα υγεία, και έφυγαν ένας ένας στις καμπίνες τους για να ξεκουραστούν πριν την επόμενη βάρδια.
 Δεν περνάνε κάτι τέτοια βράδια έυκολα, και εγώ δεν μπορούσα με τίποτα να κοιμηθώ.
Έφτασε το πρωί, σηκώθηκα επειδή τζάμπα προσπαθούσα να κοιμηθώ τόσες ώρες, πήγα μέχρι την ρεσπέντζα, έφτιαξα έναν καφέ, πήρα και την βαλίτσα μου και έκατσα να κάνω παρέα στον γραμματικό μέχρι να έρθει το ταξί που θα με πήγαινε στο αεροδρόμιο. 07:00 το πρωί, οι ναύτες έξω στην βάρδια, ο γραμματικός άυπνος παρακολουθούσε τις αντλίες εκφόρτωσης, και ο τρίτος κάτω πάλευε να κρατήσει τις πιέσεις των καζανιών σταθερές. Φτάνει το ταξί.... Χαιρετώ για τελευταία φορά όποιον βρίσκω μπροστά μου, κατεβάινω από τον κάγκουε και μπαίνω στο ταξί. Τα συναισθήματα τόσα πολλά καθώς απομακρυνόμαστε από το θεριό και ο ήλιος ανατέλει ξοπίσω του. Τα σύνεφα έχουν πάρει μια χρυσαφιά απόχρωση, και γω προσπαθώ να συνηθίσω στην ιδέα πως γυρνάω σπίτι. Δεν το εχω συνηδητοποιήσει ακόμη! Σε λίγο, πηγαινοέρχομαι στο αεροδρόμιο περιμένοντας την πτήση μου. Και σε μερικές ακόμη ώρες φτάνω στο αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ όπου με περιμένουν 2 φίλοι.
Ωραίο πράγμα να έχεις κάποιον να σε περιμένει...σε βάζει πιο σύντομα στους δικούς σου παλιούς γνώριμους ρυθμούς. Φτάνουμε στο σπίτι και οι δικοί μου χαίρονται σαν μικρά παιδιά. Γύρισε το παλικάρι τους που τόσο καιρό μόνο στο τηλέφωνο άκουγαν με τη χρονοκαθυστέρηση....
Προσπαθείς να συνέλθεις και να ξαναποκτήσεις τους δικούς σου ρυθμούς, χαλαρώνεις μετά από καιρό και βρίσκεσαι στη στεριά. Περίεργη αίσθηση μερικές φορές....
Φορτίζεις και πάλι τις μπαταρίες σου, δίπλα σε δικούς σου ανθρώπους και προετοιμάζεσαι για καινούργια μέρη, εκεί μακριά, που θα σε ταξιδέψει και πάλι η γαλανή.......

2 Νοεμβρίου 2008 00:24

2 Νοεμβρίου 2008 00:24

 Μόλις ξάπλωσα. Γυρίσαμε πριν λίγο από έξω. Βρισκόμαστε στο Batumi της Γεωργίας.
Πάντα επεισοδιακές οι εξόδοι μας σε όποιο μέρος και αν πάμε. Αξέχαστες. Δρόμοι μέσα στις λάσπες, βλέμματα καχύποπτα, σκοτείνα μέρη που σίγουρα δεν θυμίζουν την πόλη μου. Τα ήπιαμε σε ένα μπαρ ενός μικρού ξενοδοχείου, χαμηλοτάβανου, που δεν είχε ούτε coca cola για να συνοδέψει το bacardi, το οποίο ήταν χειρότερο και από βενζίνη. Bacardi με χυμό ανανά, δεν μου κανέ και δοκίμασα και με χυμό πορτοκάλι. Ακόμη θυμάμαι τον πονοκέφαλο που είχα καθώς επιστρεφαμε. Γνωρίσαμε κόσμο, γελάσαμε, ήπιαμε, βγήκαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες. Και στο τέλος της βραδιάς, επιστροφή στο λιμάνι και στο πλοίο. Με μια διάθεση διαφορετική, με γεμάτες τις μπαταρίες.

 Επόμενη ημέρα και πάλι έξω, στο ίδιο μέρος με διαφορετική παρέα. Πρώτη μέρα βγήκα με τον Α΄ και την δεύτερη με τον Β΄. Η πρώτη νύχτα επεισοδιακή λόγω των ποτών που ήταν μπόμπες. Τι μπόμπες δηλαδή χειρομβοβίδες σκέτες! Η δεύτερη βραδιά κύλησε ακόμη πιό όμορφα με την ίδια παρέα μα αυτή τη φορά με μπύρες. (σίγουρα πράγματα!) Επιστροφή στο λιμάνι γύρω στις 00:00 μιας και θα μας περίμενε η "λάντζα" για να μας πάει στο πλοίο. Αργήσαμε λίγο επειδή ξεχαστήκαμε. Τρέξαμε μην τυχών και μας παρατήσουν. Ακόμη πιο φορτωμένες οι μπαταρίες αυτή τη φορά και γεμάτο το μυαλό με εικόνες, τοπία, στιγμές, για να χουμε να θυμόμαστε και να διηγιόμαστε μεταξύ μας. Αρχηγόπουλα.
Τα πειράγματα έδειναν και πέρναν με το υπόλοιπο πλήρωμα μετά την επιστροφή....


Αφιερωμένη στον Μαστροκώστα