Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Πέμπτη 28 ιουλίου 2010 - Η στιγμή του ξέμπαρκου

Πέμπτη 28/07/2010

Φτάνει επιτέλους μετά από πολύ καιρό η στιγμή που δηλώνεις την παραίτηση σου και περιμένεις τα νεότερα από την εταιρεία μέσω mail για το πότε φεύγεις, αν φεύγεις δηλαδή, αν βρέθηκε αντικαταστάτης (στιγμές που πολλοί ναυτικοί έχουν νιώσει και πιστέψτε με δεν είναι ότι καλύτερο να λείπεις ήδη 6-7 μήνες από το σπίτι σου και μόλις έρχεται η στιγμή που λες κουράστηκα να σου λένε πως δεν βρίσκουν άνθρωπο να σε αντικαταστήσει αυτή την περίοδο. Οπότε περιμένεις το επόμενο, μεθεπόμενο λιμάνι , και βλέπουμε… )
Έρχονται λοιπόν όλα αυτά τα νέα από το γραφείο και σε ενημερώνουν ότι στο επόμενο λιμάνι εκφορτώσεως σύμφωνα με την αίτηση σου δηλαδή, θα φύγεις, και θα σε αντικαταστήσει ο τάδε. Μετά υπολείπονται καμιά δεκαριά μέρες. Ίσα ίσα να το συνειδητοποιήσεις , να βάζεις και από ένα πραγματάκι κάθε μέρα στη βαλίτσα και τέλος.
Σε αυτή ακριβώς τη φάση βρίσκομαι και εγώ. Ανηφορίζουμε στην Αφρική, θα κάνουμε μια μικρή στάση για πετρέλαια στα Κανάρια και συγκεκριμένα στο Las Palmas, και μετά καρφί για Γιβραλτάρ και Ιταλία, στο Fuimicino.



Στις 5 Αυγούστου θα είμαστε εκεί, και με το πέρας της εκφορτώσεως θα χαιρετάω τους συναδέλφους και θα παίρνω τον δρόμο της επιστροφής. Τα συναισθήματα μέχρι τότε μπερδεμένα. Οι σκέψεις πολλές. Από την μία προσπαθώ να υπολογίσω την ώρα και τη στιγμή που θα τελειώνουμε με την εκφόρτωση ώστε να φύγουμε, και από την άλλη ακόμη περισσότερες σκέψεις για την επιστροφή. Ποιος με περιμένει, ποιον θα πάρω πρώτα τηλέφωνο, ποιον δεύτερο. Αναρωτιέμαι αν θα έχω δυνάμεις για να αρχίσω τις βόλτες αμέσως μετά το αεροδρόμιο. Τα δωράκια που θα πάρω στους δικούς μου ανθρώπους. Ανθρώπους που μιλούσα συχνά στο τηλέφωνο και με βοήθησαν ψυχολογικά ώστε να αντέξω τη λαμαρίνα. Που μου έδιναν κουράγιο και ελπίδα. Για όλους αυτούς που μου είπαν ότι τους έλειψα. Και για τους άλλους που δεν το είπαν αλλά το ένιωσαν χωρίς να το παραδεχτούν. Είναι ωραία να ξέρεις ότι γυρνάς και έχεις κάποιους να σε περιμένουν. Ειδικά όταν αυτοί οι κάποιοι είναι φίλοι σου. Βέβαια από τη μία θα ήθελα να με περιμένει το άλλο μου μισό, αλλά από την άλλη ξέρω πόσο επίπονο είναι και για τους δύο και προσπάθησα να μείνω μακριά από σχέσεις. Από σχέσεις που ίσως να άξιζαν περισσότερο ή λιγότερο από όσο πίστεψα. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέμαι. Μια καινούργια αρχή ξεκινάει… Έχω πετύχει και με το παραπάνω τους στόχους μου μέχρι στιγμής και είμαι περήφανος για τον εαυτό μου. Όλα αυτά που σκεφτόμουν μέχρι τώρα ήταν ζήτημα χρόνου να πραγματοποιηθούν. Αυτό που κατάλαβα είναι πως όταν βιάζεσαι δεν είσαι ευτυχισμένος. Και η ευτυχία για να έρθει θέλει το χρόνο της. Δεν έρχεται για μια στιγμή και φεύγει. Είναι συναίσθημα που σε κυριεύει όταν ξέρεις πως έκανες το σωστό. Όταν δεν μετανιώνεις για τις πράξεις σου ακόμη και αν αυτές δεν ήταν οι πιο σωστές. Όταν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου.
Προσπαθώ να φτιάξω ένα πρόχειρο πλάνο μέσα στο μυαλό μου σχετικά με την σειρά των ανθρώπων που έχω να συναντήσω και δεν τα καταφέρνω. Μπερδεύομαι και σκέφτομαι διάφορα για διακοπές, ψάρεμα με καλή παρέα δίπλα στο ηλιοβασίλεμα, 2 φίλοι που συζητάνε με μια μπύρα και ένα τσιγάρο στο στόμα δίπλα στο κύμα, χαμόγελα, μια αδερφική αγκαλιά και χτυπήματα στην πλάτη, τα πειράγματα να δίνουν και να παίρνουν και οι ιστορίες για τα ταξίδια μου ατελείωτες.



Αμέτρητες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου και το συναίσθημα που μένει είναι μόνο χαρά. Καμία σχέση με τον καιρό που πρωτοήρθα εδώ, και είχα τόσο άγχος για το αν θα τα καταφέρω, αν θα πετύχω καλό κόσμο και όλα τα σχετικά. Όλα αυτά αποτελούν ήδη παρελθόν. Και σήμερα μετράμε 7 και σήμερα…….

Δεν υπάρχουν σχόλια: