Σαν Σήμερα 2008

31/12/2008
 Φτάνουμε στη Γαλλία στο FOS, παραμονή πρωτοχρωνιάς και εμείς θα έχουμε εκφόρτωση. Όμως, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά για μένα αυτή τη φορά. Είναι η τεέυταία μου βραδιά στο πλοίο. Αύριο πουρνό πουρνό, θα σηκωθώ και θα επιστρέψω σπίτι μου, στους δικούς μου.
 Φτάνωντας, ξεκίνησε η διαδικασία εκφόρτωσης. Έκατσα να βοηθήσω τον τρίτο της βάρδιας , αλλάξαμε και όλα τα εξαεριστικά της Κύριας Μηχανής επειδή έχανε ένα στο ταξίδι μαζί με τον Δεύτερο και με έστειλαν για ύπνο. Αυτό ήταν. Το ταξίδι τελείωνε κάπου εκεί και γω ενώ είχα μαζέψει ήδη όλα τα υπάρχοντα μου από την καμπίνα μου συζητούσα με τον ηλεκτρολόγο τον Horia περί ανέμων και υδάτων. Μου έδινε συμβουλες για το επάγγελμα και γενικά για τον έξω κόσμο, ανταλλαξαμε και email και χαραιτηθήκαμε με την κρυφή επιθυμία να ξανασυναντηθούμε σε κάποιο βαπόρι.
 Ξάπλωσα και προσπάθησα να κοιμηθώ, όταν πέρασε 00:00 η ώρα και χτύπησε η πόρτα.
Ο ηλεκτρολόγος μαζί με τον τρίτο που μόλις τελείωσε την βάρδια του πάνω στην αλλαγή του χρόνου.
Μια αγκαλιά και οι τρεις, ευχές για καλές θάλασσες στα ταξίδια μας, και πάνω απόλα υγεία, και έφυγαν ένας ένας στις καμπίνες τους για να ξεκουραστούν πριν την επόμενη βάρδια.
 Δεν περνάνε κάτι τέτοια βράδια έυκολα, και εγώ δεν μπορούσα με τίποτα να κοιμηθώ.
Έφτασε το πρωί, σηκώθηκα επειδή τζάμπα προσπαθούσα να κοιμηθώ τόσες ώρες, πήγα μέχρι την ρεσπέντζα, έφτιαξα έναν καφέ, πήρα και την βαλίτσα μου και έκατσα να κάνω παρέα στον γραμματικό μέχρι να έρθει το ταξί που θα με πήγαινε στο αεροδρόμιο. 07:00 το πρωί, οι ναύτες έξω στην βάρδια, ο γραμματικός άυπνος παρακολουθούσε τις αντλίες εκφόρτωσης, και ο τρίτος κάτω πάλευε να κρατήσει τις πιέσεις των καζανιών σταθερές. Φτάνει το ταξί.... Χαιρετώ για τελευταία φορά όποιον βρίσκω μπροστά μου, κατεβάινω από τον κάγκουε και μπαίνω στο ταξί. Τα συναισθήματα τόσα πολλά καθώς απομακρυνόμαστε από το θεριό και ο ήλιος ανατέλει ξοπίσω του. Τα σύνεφα έχουν πάρει μια χρυσαφιά απόχρωση, και γω προσπαθώ να συνηθίσω στην ιδέα πως γυρνάω σπίτι. Δεν το εχω συνηδητοποιήσει ακόμη! Σε λίγο, πηγαινοέρχομαι στο αεροδρόμιο περιμένοντας την πτήση μου. Και σε μερικές ακόμη ώρες φτάνω στο αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ όπου με περιμένουν 2 φίλοι.
Ωραίο πράγμα να έχεις κάποιον να σε περιμένει...σε βάζει πιο σύντομα στους δικούς σου παλιούς γνώριμους ρυθμούς. Φτάνουμε στο σπίτι και οι δικοί μου χαίρονται σαν μικρά παιδιά. Γύρισε το παλικάρι τους που τόσο καιρό μόνο στο τηλέφωνο άκουγαν με τη χρονοκαθυστέρηση....
Προσπαθείς να συνέλθεις και να ξαναποκτήσεις τους δικούς σου ρυθμούς, χαλαρώνεις μετά από καιρό και βρίσκεσαι στη στεριά. Περίεργη αίσθηση μερικές φορές....
Φορτίζεις και πάλι τις μπαταρίες σου, δίπλα σε δικούς σου ανθρώπους και προετοιμάζεσαι για καινούργια μέρη, εκεί μακριά, που θα σε ταξιδέψει και πάλι η γαλανή.......