Από τη μία θέλω τόσο πολύ να φύγω, τώρα, που δεν έχω και τίποτα να αφήσω τίποτα για να στεναχωριέμαι. Την τελευταία φορά ήταν πολύ δύσκολο. Η χ. μου έλεγε για πλάκα "μη φύγεις.." , αλλά μέσα της το εννοούσε και το ευχόταν πραγματικά. Και εγώ το ίδιο. Καθ όλη την διάρκεια της απογείωσης η καρδιά μου πονούσε και μου λέγε πως θα το μετανιώσω. Μέχρι να μας σερβίρει η αεροσυνοδός το πρώτο αναψυκτικό δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, τα οποία έσταζαν βουβά πάνω στο μανίκι του μπουφάν μου. Το μαύρο μπουφάν μου το οποίο αυτή μου είχε κάνει δώρο. Δεν μπορούσα να την φανταστώ να οδηγεί για να επιστρέψει μόνη της στο σπιτάκι μας... Έσφιγγα τα δόντια με δύναμη και περίμενα ανέκφραστος να τελειώσει η περίπου 30' πτήση για την Αθήνα. Εκεί το πρώτο τηλεφώνημα... Ήταν ήδη η στιγμή που και οι δυο είχαμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε ότι όντως συμβαίνει... Εκατοντάδες σκέψεις να περνάνε από το μυαλό μου ενώ ξέρω πως σε μερικά λεπτά δεν υπάρχει γυρισμός. Τα σταντ της agean απέναντί μου να φαντάζουν παράδεισος για ένα εισιτήριο..εισιτήριο του γυρισμού. Δεν ήμουν σίγουρος, δεν είχα τη δύναμη. Δεν μπορούσα να εκτεθώ, δεν μπορούσα να τα παρατήσω, όχι τώρα. Έχω υπογράψει συμβόλαιο και αυτό με εξοργίζει. Γιατί δεν ήρθαν όλα αυτά τα συναισθήματα νωρίτερα? Γιατί δεν ήρθαν τότε? Ταυτόχρονα να έχω το άγχος ώστε να βρω τους ανθρώπους που περίμενα. Η ζωή μου θα άλλαζε μέσα σε μερικές ώρες. Από εκεί που ξυπνούσα δίπλα της, και έκλεινα την πόρτα ήσυχα πίσω μου για να μην την ξυπνήσω, αφήνοντας πάντα κάποιο πόστ ιτ που θα έλεγε "καλημέρα, σ' αγαπάω" ΄τώρα θα ξυπνούσα κάθε πρωί σε διαφορετικό σημείο του κόσμου, τελείως διαφορετική ώρα από αυτή της χώρας μου, με ξένους ανθρώπους που άλλοι είναι συνεργάσιμοι αλλά κάποιοι άλλοι ίσως και όχι... Κάτι που ποτέ δεν κατάλαβε, και δεν την παρεξηγώ γιατί κανείς άνθρωπος δεν είναι σε θέση να κατανοήσει αν δεν το ζήσει πρώτα ο ίδιος, ήταν το πως η ζωή μου σταμάτησε εκεί ενώ για αυτήν συνεχίζονταν. Η δική μου πάγωσε λίγα μέτρα μετά τον έλεγχο για το αεροπλάνο, στην τελευταία αγκαλιά, στο τελευταίο φιλί. Αυτή θα ξυπνούσε και την επόμενη μέρα στο σπιτάκι μας, θα πήγαινε στη δουλειά της, θα έκανε ότι έκανε και πρώτα με τη μόνη διαφορά πως εγώ δεν θα ήμουν εκεί. Η δική μου ζωή, η δική μου καθημερινότητα άλλαζε διαπαντός! Με πρωινό ξύπνημα στις 7, καφέ, δουλειά, δουλειά, δουλειά, πολύ δουλειά, όσο και όποτε χρειαζόταν, μέρα νύχτα με το άγχος μην χτυπήσει αλάρμ. Οι ώρες δύσκολες, μερικές ημέρες για την προσαρμογή μου και δεν υπάρχουν ακόμη κάρτες για το δορυφορικό τηλέφωνο... Δεν έχω άλλο τρόπο επικοινωνίας. Η δίψα της άσβεστης επιθυμίας μου να ακούσω για λίγο τη φωνή της δυνάμωνε ώρα με την ώρα. Μέρα με τη μέρα. Μετά από μερικές μέρες φτάνοντας στο επόμενο λιμάνι ο καπετάνιος λαμβάνει τις καινούργιες κάρτες. Στήνομαι στην ουρά μαζί με κάτι χαμογελαστούς Φιλιππινέζους ενώ ήδη στο μυαλό μου προσπαθώ να κάνω υπολογισμούς για το τι ώρα θα είναι στην Ελλάδα... Μάταια...Είμαι τόσο ανυπόμονος για να κάνω αυτό το τηλεφώνημα που δεν μπορώ ούτε καν να υπολογίσω πόσο μας κάνει 1+1! Προσμονή....προσμονή...... Αφού καταφέρνω να αποσπάσω τις πρώτες κάρτες τρέχω στη "γέφυρα" για να πάρω τηλέφωνο. Εκεί συναντώ κόσμο να περιμένει στη σειρά για να πάρουν τηλέφωνο σπίτι τους, ενώ μέσα από το δωμάτιο ακούγεται αχνά η φωνή ενός Φιλιππινέζου να μιλάει με γρήγορη, ακαταλαβίστικη προφορά. Η ώρα περνάει, και αρχίζει να μην είναι βολική ούτε για την πατρίδα αλλά ούτε και για μένα επειδή θα έπρεπε να σηκωθώ σε μερικές ώρες. Αναβάλω για την επομένη το τηλεφώνημα και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πως θα καταφέρω να κοιμηθώ ακόμη ένα βράδυ χωρίς να έχω ακούσει τη φωνή της. Σκέφτομαι την ανησυχία της και με πιάνει ρίγος... Δεν αντέχω και μετά από αρκετές ώρες τρέχω και πάλι στη γέφυρα αδιαφορώντας για το αν είναι νωρίς στην ελλάδα και την ξυπνήσω.... Σχηματίζω σχεδόν με τυφλό σύστημα τον αριθμό της κάρτας και έπειτα τον αριθμό της ενώ σκέφτομαι "αυτές τις ηχογραφημένες οδηγίες δεν θα υπάρχει κάποιος τρόπος να τις παρακάμψουμε?"
..... μπιπππππ......μπιπππππππ - χμμμ ναι ?
- ελα!
- Που είσαι?!
- καλα ειμαι..που να ειμαι? Σάμπως δεν ξέρεις? Εσύ τι κάνεις ? όλα καλά?
(Μας παίρνει λίγη ώρα μέχρι να συνηθίσουμε την χρονοκαθυστέρηση στην συνομιλία μας και η καρδιά μου χτυπάει ήδη σαν μικρού παιδιού που παίρνει το πρώτο του φιλί!)
- Φιλάκια.
- Φιλάκια.
Απολογισμός: -2 κάρτες των 25$ Τα έβγαλαν όμως τα λεφτά τους και με το παραπάνω!
7 σχόλια:
:'(
@Γυάλινο δάκρυ Από τη μία χαίρομαι που κατάφερα να μεταφέρω το συναίσθημα αλλά από την άλλη λυπάμαι που σε στενοχώρησα :(
Αν συνεχίσω να γράφω τέτοιες ιστορίες θα πέσει πολύ δάκρυ... άλλες φορές από τα γέλια (λιγοστές) και άλλες από το ζόρι που μπορεί να περνά κάθε άνθρωπος τόσο μακριά από το σπίτι του μη μπορώντας να κάνει τίποτα.
Η αλήθεια είναι ότι με συγκίνησες.. Όση ώρα διάβαζα την ιστορία, ήταν σαν παρακολουθώ μια ιστορία ενός μεγάλου έρωτα στο σινεμά.. Και στεναχωρέθηκα γιατί έληξε όπως έληξε..
Τουλάχιστον το τωρινό ταξίδι θα είναι πιο σύντομο..
Μακάρι βρε Γιώργο μου να βρεις αυτό που ψάχνεις..
Αλλά κι όταν φύγεις, εμείς εδώ θα μαστε, όλη η blogoπαρέα σου, να σε σκεφτόμαστε και να σου στέλνουμε θετική ενέργεια με τη σκέψη μας, περιμένοντας να γυρίσεις! Μη μας ξεχάσεις κι εσύ ε;
Φιλιά!
Οντως ετσι ακριβως ηταν....μεγαλος ερωτας ο οποιος αρχισε να χανεται οσο περνουσε ο καιρος και ημασταν χωρια....βεβαια ολο και κατι αλλο θα εφταιξε αλλα ας μην το αναφερουμε εδω.δεν ειναι επι του θεματος!
Εχω λιγο αγχος μεχρι να καταληξω επιτελους καπου και να βρω μια ακρη γιατι με ταλαιπωρουν απο καποιες εταιριες αλλα που θα παει...θα τελειωσει και αυτο...
Εχω κάνει κι'εγώ σχέση από απόσταση, για τρία χρόνια. Δε θα την άρχιζα, έτυχε και έφυγα όσο είμασταν τέλεια και δεν έβλεπα το λόγο να μην την κρατήσω.
Τελείωσε κάποια στιγμή. Δεν το μετάνιωσα όμως καθόλου. Ήταν πολύ πιο αυθεντική από κάποιες άλλες σχέσεις που γνωρίζω, κι'ας ζουν στο ίδιο σπίτι...
Και τηλέφωνο...τηλέφωνο...τηλέφωνο...αχ τηλέφωνο.....όλη η ζωή ένα τηλέφωνο...
Οι συμφοιτητές μου μου εξομολογήθηκαν αργότερα πως με είχαν βαφτίσει "Η τρελή με το κινητό σκουλαρίκι..."
Αχ αυτή η γαμημένη η απόσταση... Πολύ ωραία τα όσα γράφεις -όχι το περιεχόμενο αλλά ο τρόπος γραφής σου.
Πάντως την απόσταση την φτιάχνουμε εμείς γλυκέ μου... Η σωματική επαφή σίγουρα είναι καλύτερη αλλά από το τίποτα...
Καλώς σε βρήκα στον μπλογκοκόσμο και ελπίζω να σε βλέπω στον χώρο μου!
Φιλιά!
Σε ευχαριστω πολυ :)
Οντως η αποσταση ειναι κατι δυσκολο αλλα οχι και ανικητο οταν υπαρχουν οι σωστες βασεις σε μια σχεση.
Αλλες ιστοριες προς το παρων τουλαχιστον δεν προβλεπεται να γραψω. Γιαυτο να σε ενημερωσω (εσενα και τους υπολοιπους αναγνωστες) πως η συγκεκριμενη σχεση τελιωσε όταν γυρισα απο το ταξιδι.
Ειναι λιγο λεπτο το ζητημα οσον αφορα τετοιες ιστοριες, και αν αρχισω να γραφω ξερω πως θα παρεσυρθω απο προσωπα και καταστασεις και θα μιλησω πολυ ασχημα για καποιους.....οποτε προτιμω να μην το κανω:)
Οποιος θελει ιστοριες τις λεω και παρεα με μπυρα :P
η στο μσν.
φιλια σε ολους!
Δημοσίευση σχολίου